เสียงร้องขอ จากวัยรุ่น

                                                       เสียงร้องขอ.....จากวัยรุ่น!

                         วัยเอ๋ย  วัยรุ่น  ว่าวุ่นวาย                       พวกผู้ใหญ่  ไม่เข้าใจ  ทำไมจุ้น

              ทั้งดุด่า ว่ากล่าว  ท้าวบุญคุณ                            ช่วยกันลุ้น  เป็นคนดี มีศีลธรรม

                          ทุกคนอยากให้เราเป็นเช่นผ้าพับ           คอยกำกับควบคุมรุมจนช้ำ

              ทั้งว่ากล่าวอบรมเท่าไรก็ไม่จำ                           จะแนะนำอย่างไรไม่ได้ยิน

                          เรามีโลกของเราไม่เขลาขลาด               เราองอาจกล้าหาญปานศรศิลป์

              เราไม่กลัวหน้าไหนทั้งพรหมอินทร์                     เราบ้าบิ่นท้าสู้ครูอาจารย์

                          เราต่อสู้อยู่ระหว่างทางสองแพร่ง            เราต้องแกร่งเก่งกาจและอาจหาญ

               หวังเติบใหญ่ให้เป็นได้อย่างต้องการ                 แต่วิญญานอ่อนไหวกว่าสายลม

                           ทั้งร่างกายจิตวิญญานมาขัดแย้ง          ท่าดูแกร่ง ใจอ่อนไหวไม่เหมาะสม

               ประเดี๋ยวโกรธประเดี๋ยวดีมีอารมณ์                    ประเดี๋ยวตรมโศกเศร้าไม่เข้าใจ

                          บนเส้นทางสายนี้ที่ต้องผ่าน                   อาจยาวนานถึงสิบปีไม่หนีหาย

               ต้องเรียนรู้การปรับตัวทั้งร่างกาย                      และปรับใจให้อยู่รอดตลอดทาง

                          หวังเพียงคนเข้าใจไม่รังเกียจ                โปรดอย่าเครียดโกรธขึ้งถึงเมินหมาง

               ขอเพียงความเมตตาอย่าอำพราง                     ไม่ทิ้งขว้างตัดรอนถอนไมตรี

                          หนูขอโทษหากทำตัวเป็นปัญหา             จะดุว่าตักเตือนไม่เบือนหนี

                ขอเวลาฟังหนูด้วย ช่วยอีกที                           จนถึงที่ หนูเดินผ่าน วันนี้ไป

                        ขอขอบคุณคุณครูและผู้ใหญ่                   ที่เข้าใจให้เวลาไม่หนีหาย

               จนถึงวันที่วัยรุ่นเลิกวุ่นวาย                               ปรับตัวได้เป็นคนดีศรีสังคม

                                                                    อรอนงค์  อินทรจิตร( ประพันธ์)

15  กุมภาพันธ์  2551